«Η σιωπή έχει σπάσει. Οι γυναίκες μιλούν, ζητούν βοήθεια, αντιδρούν» τονίζει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών. Ωστόσο, επισημαίνει ότι «Πίσω από κλειστές πόρτες, η ενδοοικογενειακή βία καλπάζει» και υποστηρίζει ότι «Είναι καιρός για πιο αποφασιστικές, κοινωνικά παιδευτικές κινήσεις που θα στοχεύουν σε γυναίκες και άντρες εξίσου». Παράλληλα, προσθέτει, ότι «Μόνον έτσι το ειδεχθές αυτό φαινόμενο, μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα πάψει να απειλεί τη σωματική ακεραιότητα, να κλονίζει την ψυχική υπόσταση και να συντρίβει την αξιοπρέπεια των γυναικών. Και στην κοινωνική μας συμβίωση όλοι μας θα αρχίσουμε επιτέλους να ζούμε ελεύθεροι από στερεότυπα, βία και καταναγκασμούς, με όρους αλληλοσεβασμού και ισότητας».
Ειδικότερα, στην ανάρτησή της στο Facebook η κυρία Σακελλαροπούλου αναφέρει:
«Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, ο ΟΗΕ, δημόσιοι οργανισμοί, γυναικείες οργανώσεις εκδίδουν ανακοινώσεις, δημοσιεύουν στοιχεία, προβαίνουν σε διακηρύξεις. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους απαιτώντας περισσότερη ασφάλεια, ελευθερία, αυτονομία. Κι όμως, κάθε χρόνο, οι αριθμοί παραμένουν συγκλονιστικοί. Η βία είναι καθημερινά παρούσα στη ζωή των γυναικών – και το χειρότερο, είναι παρούσα μέσα στο σπίτι τους, «το πιο επικίνδυνο μέρος» για εκείνες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το κολαστήριό τους. Η ανδρική βαναυσότητα έχει το πρόσωπο του συντρόφου, του πατέρα, του αδελφού, του συγγενούς. Σήμερα, στον κόσμο μας, εκατόν σαράντα γυναίκες και κορίτσια δολοφονούνται καθημερινά από κάποιον οικείο τους. Σήμερα, στην πατρίδα μας, πενήντα και πλέον γυναίκες την ημέρα πέφτουν θύματα κακοποίησης, κατά κύριο λόγο από τους συζύγους τους. Πίσω από κλειστές πόρτες, η ενδοοικογενειακή βία καλπάζει.
Αν, ωστόσο, υπάρχει ένα ενθαρρυντικό στοιχείο στην έκθεση που δημοσίευσε ο ΟΗΕ για τη βία με βάση το φύλο, είναι η παρατήρηση ότι η αύξηση των ποσοστών είναι αποτέλεσμα περισσότερων δεδομένων και όχι περισσότερων δολοφονιών. Η βία είναι πλέον ορατή. Η σιωπή έχει σπάσει. Οι γυναίκες μιλούν, ζητούν βοήθεια, αντιδρούν. Οι υπηρεσίες ενημέρωσης, συμβουλευτικής υποστήριξης, νομικής εκπροσώπησης και φιλοξενίας των θυμάτων της έμφυλης βίας πληθαίνουν, γίνονται παράθυρα διαφυγής από μια δυναστική, απειλητική καθημερινότητα. Είναι, ωστόσο, καιρός να αντιμετωπιστούν τα βαθύτερα αίτια του φαινομένου. Είναι καιρός για πιο αποφασιστικές, κοινωνικά παιδευτικές κινήσεις που θα στοχεύουν σε γυναίκες και άντρες εξίσου. Μόνον έτσι το ειδεχθές αυτό φαινόμενο, μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα πάψει να απειλεί τη σωματική ακεραιότητα, να κλονίζει την ψυχική υπόσταση και να συντρίβει την αξιοπρέπεια των γυναικών. Και στην κοινωνική μας συμβίωση όλοι μας θα αρχίσουμε επιτέλους να ζούμε ελεύθεροι από στερεότυπα, βία και καταναγκασμούς, με όρους αλληλοσεβασμού και ισότητας».
