Κάθε Σάββατο, ο Μικέλε, φίλος του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ρωτάει για προτάσεις ταινιών, και εκείνος του προτείνει να δει την “Emilia Perez”. Ο Μικέλε αναφέρεται σ’ έναν από τους πρώτους σημαντικούς κινηματογραφικούς έργων των Ταβιάνι, “San Michele aveva un gallo”.
Η επικοινωνία αυτή προήλθε από την ανάγκη να συζητήσουν για το βιβλίο του Χρυσοχοΐδη, “Στον ίδιο δρόμο”, που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Πατάκη. Το βιβλίο είναι γραμμένο με βιωματικό τρόπο, προσφέροντας στον αναγνώστη μια ματιά στη ζωή και τις εμπειρίες του συγγραφέα.
Μέσα από τις 260 σελίδες, καταγράφεται η μετάβαση της Αστυνομίας από την ανοργανωσιά και τη διαφθορά σε μια σύγχρονη υπηρεσία καταπολέμησης του εγκλήματος. Ο Χρυσοχοΐδης, φοιτητής τότε, θυμάται τις μικρές παρανομίες του, όπως τη μεταφορά φρούτων στις αγορές των βαλκανικών χωρών.
Ο Χρυσοχοΐδης περιγράφει τις προκλήσεις που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, τις σχέσεις του με την τρομοκρατία και τις σημαντικές προσωπικότητες που τον υποστήριξαν, όπως ο Νικ Φόστερ και η Φραντσέσκα Φλεσάτι από την MI6.
Μια ανησυχητική διαπίστωση είναι ότι το 90% της ελληνικής κοινωνίας του 2000 είχε θετικές απόψεις για τους τρομοκράτες της “17 Νοέμβρη”, δημιουργώντας έναν αντίκτυπο που συνεχίζει να απασχολεί την κοινωνία.
Ο Χρυσοχοΐδης θυμάται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αρχή της πολιτικής του καριέρας, όπως και τις προκλήσεις που σχετίζονται με τη διαφθορά και την αναδιοργάνωση της Αστυνομίας. Αναφέρεται επίσης σε σημαντικά περιστατικά που τον καθόρισαν, όπως η ομηρία λεωφορείου και οι τρομοκρατικές επιθέσεις.
Η αυτοβιογραφία του Χρυσοχοΐδη είναι μια συνδυασμένη ματιά στην πολιτική και την προσωπική του ζωή, με αναφορές σε γεγονότα που διαμόρφωσαν την καριέρα του και την πολιτική σκηνή της χώρας.
