Μια φορά, τα βιομηχανικά ακίνητα στην Αττική ήταν ζωντανά και προσέφεραν μέσα επιβίωσης σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Τα φουγάρα καπνίζαν ασταμάτητα και οι σκοτεινοί τοίχοι τους κρύβαν πλήθος εργατών που δούλευαν ακατάπαυστα. Με την πάροδο του χρόνου, πολλά από αυτά τα κτίρια εγκαταλείφθηκαν, παραμένοντας όμως ως μάρτυρες μιας εποχής όπου η Ελλάδα είχε ισχυρή βιομηχανία.
Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα βιομηχανικά συγκροτήματα είναι σιωπηλά και αναξιοποίητα, υποφέροντας από τα σημάδια του χρόνου. Είναι κτίρια-φαντάσματα μέσα σε μια αστική τοπιογραφία που έχει μεταμορφωθεί από την ανάπτυξη της πόλης. Κάποτε, αυτά τα κτίρια κυριαρχούσαν στη θέα και το τοπίο.
Με την αστική ανάπτυξη, αυτά τα βιομηχανικά ακίνητα φαίνονται πνιγμένα ανάμεσα σε πολυκατοικίες και παλιές μονοκατοικίες. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν εκεί, θυμίζοντας καλύτερες εποχές και αναζητώντας μια νέα θέση στο μέλλον.
Σπάνια, κάποια από αυτά κερδίζουν νέα ζωή, είτε μέσω κρατικών πρωτοβουλιών είτε με ιδιωτικά επενδυτικά σχέδια που συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον. Χαρακτηριστικά παραδείγματα περιλαμβάνουν το εργοστάσιο Τσαούσογλου και το βιομηχανικό συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που αναμένεται να μετατραπούν σε πολιτιστικούς και τουριστικούς προορισμούς.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η καμινάδα του εργοστασίου Ιζόλα στην Καλλιθέα έχει διατηρηθεί, υπενθυμίζοντας τη σπουδαιότητα της βιομηχανίας του παρελθόντος. Δίπλα σε αυτά τα εμβληματικά κτίρια υπάρχουν δεκάδες άλλα, που περιμένουν τη σειρά τους για αξιοποίηση ή, δυστυχώς, την κατεδάφιση.
Στην οδό Πειραιώς, που υπήρξε ο πυρήνας της βιομηχανικής παραγωγής, συγκεντρώνονται πολλά τέτοια κτίρια. Από το 1860 και μετά, η περιοχή γνώρισε εκρηκτική ανάπτυξη με κεραμιδοποιεία και βυρσοδεψεία, αναδεικνύοντας την εργατική ζωή και την κοινωνική διάρθρωση της εποχής.
