Στη Σαντορίνη, ένα νησί που πλήττεται από συνεχείς σεισμικές δραστηριότητες, ορισμένοι κάτοικοι αποφασίζουν να παραμείνουν, επιλέγοντας να συνεχίσουν τη ζωή τους παρά την αβεβαιότητα που τους περιβάλλει. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Κάποιοι έχουν ευθύνες που τους κρατούν εκεί, ενώ άλλοι, έχοντας ήδη αντιμετωπίσει σφοδρές δοκιμασίες, δεν φοβούνται τις δονήσεις της γης.
Η Τζένη Μπάγια, μια 20χρονη ρεσεψιονίστ στο De Sol, έχει βιώσει την κατάσταση αυτή από κοντά. «Στην αρχή, η κατάσταση δεν ήταν τόσο ανησυχητική και δεν σκεφτόμουν να φύγω. Τώρα όμως, με τα πράγματα να δυσκολεύουν, αναθεωρώ τις σκέψεις μου», δηλώνει, αναγνωρίζοντας τη μεταβαλλόμενη φύση της καθημερινότητας στη Σαντορίνη.
Από την άλλη, ο 74χρονος Αντώνης Κορώνιος, που έχει ζήσει τον μεγάλο σεισμό του 1956, δεν έχει σκεφτεί να εγκαταλείψει το νησί. Για εκείνον, η ζωή συνεχίζεται με τη στήριξη του γαϊδάρου του, Μάρκου. «Έχω τα ζώα μου, πώς να τα παρατήσω;» αναρωτιέται, εκφράζοντας τη βεβαιότητά του. «Ούτε το ηφαίστειο, ούτε τον σεισμό, ούτε τίποτα δεν με τρομάζει στην ηλικία μου».
Στην πραγματικότητα, η ανησυχία του Αντώνη δεν σχετίζεται με τους σεισμούς, αλλά με την κοινωνία που αλλάζει γύρω του. «Φοβάμαι για τα παιδιά των παιδιών μου. Ο σεισμός μπορεί να αντέξει, αλλά οι κοινωνικές ανησυχίες, όπως η εγκληματικότητα, είναι αυτά που με τρομάζουν».
