Για τέσσερις δεκαετίες, ο Σώστης Αρβανίτης ζούσε αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, μόνος του πάνω στο ηφαίστειο της Σαντορίνης, στη Νέα Καμένη. Η ημέρα του ξεκινούσε πάντα πριν από το χάραμα. Από το μικρό του δωμάτιο, που ήταν αρκετά περιορισμένο για να φιλοξενεί μόνο ένα κρεβάτι, έβλεπε γύρω του το άγριο τοπίο: μαύρα βράχια, το βαθύ μπλε του Αιγαίου, και στο βάθος, μικρές λευκές κουκίδες που ήταν τα σπίτια της Σαντορίνης και της Θηρασιάς.
«Σαράντα χρόνια στο νησί… Στην αρχή, και για αρκετό διάστημα, έτρωγα χόρτα, πεταλίδες και ό,τι μου προσέφερε η θάλασσα. Είχα φέρει και κάποια ζώα», αναφέρει.
Αρχικά, είχε μεταφέρει μόνο τα κατσίκια του, αλλά σύντομα ανακάλυψε την απόλυτη ελευθερία που του προσέφερε η απομόνωση και αποφάσισε να μείνει μόνιμα. Με τα χρόνια, κατάφερε να διαμορφώσει τον χώρο του: δημιούργησε νέα μονοπάτια, κατασκεύασε πλακόστρωτες δεξαμενές για τη συλλογή βρόχινου νερού, και φύτεψε ντοματάκια και άλλα ανθεκτικά φυτά. Μάλιστα, είχε σμιλέψει σκαλοπάτια πάνω στα βράχια και είχε τοποθετήσει κάγκελα για μεγαλύτερη ασφάλεια.
«Το ηφαίστειο συνέχιζε να καπνίζει από μικρούς κρατήρες, αλλά δεν με ενοχλούσε. Φαινόταν πιο έντονα τον χειμώνα. Έχω δει το ηφαίστειο και με χιόνια – τότε ο καπνός ξεχώριζε πιο έντονα», περιγράφει.
Το καλοκαίρι, το καΐκι του τον βοηθούσε να βγάζει τα προς το ζην, μεταφέροντας τουρίστες στην Καλντέρα. Στη συνέχεια, τους μαγείρευε φρέσκα θαλασσινά, ακόμα και αστακομακαρονάδες, μέσα σε μια σπηλιά. Το ηφαίστειο, όπως έλεγε, δεν ήταν απλώς το σπίτι του, αλλά μια δύναμη που τον γέμιζε ενέργεια.
«Αυτός ο τόπος σε γεμίζει. Σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά. Όμως, για να αντέξεις εδώ, χρειάζεσαι ανοιχτό μυαλό και εσωτερική δύναμη. Η φύση είναι όμορφη, αλλά και άγρια. Δεν σου χαρίζεται», προσθέτει.
Τα χρόνια περνούσαν και οι δυσκολίες γίνονταν ολοένα και περισσότερες. Ο καιρός ήταν σκληρός, οι καταιγίδες δυνατές, και η μοναξιά ατελείωτη.
«Σεισμούς τότε δεν έκανε πολλούς, αλλά είχε. Το καλύβι το έφτιαξα μόνος μου, κουβαλώντας τσιμέντο. Οι τουρίστριες με αγαπούσαν», λέει γελώντας.
