Η ποίηση αναδεικνύεται ως πολιτική πράξη, σύμφωνα με τον Κώστα Γουλιάμο, καθώς οι ποιητές φέρουν το χρέος της φύλαξης της γλώσσας. Με δεκαετίες ζωής εκτός Ελλάδας, ο Γουλιάμος μεταφέρει τον αγώνα του για τη γλώσσα στην ποιητική συλλογή “Το Μάτι της Λέξης”. Σε μια εποχή όξυνσης της άγνοιας, ο ποιητής προειδοποιεί για τη χειραγώγηση και την πλάνη, αναφερόμενος σε συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης και ο John Locke.
Συζητώντας το ρόλο του ποιητή σήμερα, ο Γουλιάμος υπογραμμίζει την ανάγκη για ρηγμάτωση της κοινής αντίληψης μέσω της ποίησης. Με παραπομπή στα Los Caprichos του Goya, επισημαίνει ότι ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα στην εποχή μας.
Η ποιητική του Γουλιάμου αναδεικνύεται ως μέσο αντίστασης και δημιουργίας ιστορικής συνείδησης. Με τη συλλογή “Το Μάτι της Λέξης”, διδάσκει την αναζήτηση της ταξικής διάστασης των γεγονότων και τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, προτρέποντας σε έναν δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
