“ Ήρθε!
Ακούω τα κλειδιά στην πόρτα. Αυτός θα είναι! Τρέχω να τον υποδεχτώ. Πόσο τον αγαπάω! Αλλά κι αυτός με αγαπάει.
Του έχω αδυναμία ξέρετε. Όπου κι αν πάει, πάω. Τον προσέχω. Δεν τον αφήνω μόνο του ούτε στιγμή.
Τα βράδυα τον βάζω για ύπνο με το πρόσωπό μου σχεδόν κολλημένο στο δικό του και μόνο όταν αισθανθώ ότι έχει χαλαρώσει και έχει αποκοιμηθεί, μόνο τότε πάω λίγο παραπέρα να κοιμηθώ κι εγώ. Μαζί του φυσικά. Δεν θα τον άφηνα ποτέ μόνο του! Μην αισθανθεί καθόλου άσχημα και μου στεναχωρεθεί. Δεν θέλω να μου στεναχωριέται. Γι’ αυτό συνέχεια τον χαϊδεύω και πολλές φορές με όλο μου το κορμί, χώνοντας πρώτα το κεφάλι μου.
Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Τον αφήνω ακόμα και την κοιλιά μου να μου χαϊδέψει, που κανονικά δεν αφήνω κανέναν να την πλησιάσει. Και μου αρέσει κιόλας! Αφού για να καταλάβετε γυρνάω στο πλάι και του στήνομαι! Και αυτός με χαϊδεύει πολλή ώρα. Και αν σηκωθεί να πάει κάπου, πάω κι εγώ μαζί του και του τρίβομαι! Τον αγαπάω σας λέω! Είναι ο άνθρωπός μου. Αλλά κι αυτός με προσέχει. Όπου κι αν πάει, μ’ αφήνει να πάω κι εγώ. Βέβαια, όταν φεύγει από το σπίτι, εγώ δεν πάω μαζί του, αλλά ούτε κι αυτός με παίρνει. Και τότε μου λείπει πολύ. Αλλά ξαναέρχεται. Όπως τώρα.”
- Γειά σου Ορέστη. Ήρθα αγάπη μου.
“ Με χαιρέτησε. μου μίλησε γλυκά. Με αγαπάει! Με έκανε χαρούμενο. Κι εγώ τον χαιρέτησα. Και από ότι βλέπω, τον έκανα κι αυτόν χαρούμενο. Χαμογελάει, τόσο που σχεδόν γελάει. Η αλήθεια είναι ότι τον υποδέχτηκα πολύ όμορφα. Δεν πρέπει να έχει παράπονο. Λίγο ακόμα και θα του χόρευα. Με αγκάλιασε και με φίλησε. Τον φίλησα κι εγώ. Με άφησε και προχώρησε. Μου έβαλε να φάω αλλά εγώ δεν νοιάζομαι για το φαΐ. Απλά χαίρομαι που ήρθε.”
- Έλα κούκλε μου. Δεν πεινάς;
Ο Ορέστης είναι ο γάτος μου. Για να είμαι ακριβής μία από τις γάτες μου. Αλλά ξεχωριστός. Τον έχω από μικρό, εδώ και εννιά χρόνια. Όπου πάω, πάει. Παντού! Ακόμα κι όταν κάθομαι στην τουαλέτα έρχεται ανάμεσα στα πόδια μου και φωλιάζει στο βρακί μου. Αν καμιά φορά τον κλείσω απ’ έξω, έρχεται και κάθεται στο περβάζι του παράθυρου και μου γκρινιάζει που και που.
Είναι ερωτευμένος μαζί μου και αυτό το δείχνει με το γουργούρισμά του όταν είναι στην αγκαλιά μου. Επίσης με την ουρά του που τρέμει όταν με πλησιάζει. Όσοι ξέρουν από γάτες καταλαβαίνουν τι εννοώ! Όχι ότι τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Φαντάζομαι φαίνεται εδώ. Το καταλαβαίνει και ο ίδιος.
Και τώρα που γράφω αυτά, με ακουμπάει με το αριστερό του χέρι στο δεξί μου χέρι και με την μουσούδα του προσπαθεί να χωθεί από κάτω, ενώ με το δεξί του χέρι σπρώχνει το ποντίκι. Μάλλον επειδή είναι γάτος και αυτό είναι ποντίκι.
Μου δυσκολεύει όμορφα την ζωή όταν, όπως συνήθως, θέλει να χωθεί στην αγκαλιά μου και μου κόβει το οπτικό πεδίο, ιδίως όταν βλέπουμε μαζί τηλεόραση. Όμως το μασαζάκι που μου κάνει με τις πατούσες του είναι ανεπανάληπτο. Με ενοχλεί λίγο μόνο όταν βγάζει ταυτόχρονα νύχια, αλλά του το λέω και τα μαζεύει. Τι να κάνουμε; Στην φύση του είναι. Πάλι καλά που καταλαβαίνει λίγα Ελληνικά. Εγώ καταλαβαίνω λιγότερα γατικά! Αναρωτιέμαι ποιο είδος είναι πιο έξυπνο, οι γάτες ή οι άνθρωποι…
Θα μπορούσα να σας περιγράφω με τις ώρες την ανυστερόβουλη αγάπη που μου προσφέρει, όμως ήρθε η ώρα να με βάλει για ύπνο.
- Έλα Ορέστη. Πάμε για ύπνο.
“ Έρχομαι. Πάμε.”
Γράφει ο alchemist
