Η ελληνική οικονομία, αν και αναπτύσσεται με ρυθμούς που ξεπερνούν τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα ρευστότητας, reminiscent της δεκαετίας του ’10. Οι προθεσμίες πληρωμών σε πολλές περιπτώσεις παρατείνονται μονομερώς, ξεπερνώντας τις 30 ή 60 ημέρες για τιμολόγια, ενώ η απαίτηση για πληρωμή ΦΠΑ είναι μόλις ενός μηνός. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ασφυξία στις επιχειρήσεις και στους προμηθευτές τους.
Στα σούπερ μάρκετ, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κίνηση του ρευστού, οι προμηθευτές πληρώνονται ακόμα και σε οκτώ μήνες. Αξιοσημείωτο είναι ότι το Δημόσιο έχει επιστρέψει σε παλαιές πρακτικές, με οφειλές που ανέρχονται σε 3,4 δισ. ευρώ. Αυτή η κατάσταση θυμίζει την περίοδο των μνημονίων, όταν οι κυβερνήσεις πιέζονταν να αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προκειμένου να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά.
Η νέα αυτή πραγματικότητα προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αγορά. Οι αυξημένοι λειτουργικοί κίνδυνοι και η ύφεση που πλήττει το λιανεμπόριο τους τελευταίους μήνες του 2024, έχουν οδηγήσει σε αύξηση των επισφαλειών. Είναι ενδεικτική η αύξηση κατά 45% των σφραγισμένων μεταχρονολογημένων επιταγών το 2024, μια κατάσταση που, αν και δεν φτάνει τα επίπεδα της κρίσης, δεν αντανακλά τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας.
Το Δημόσιο, αντί να εξαλείψει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, έχει αρχίσει να τις συσσωρεύει ξανά, με χρέη που ξεπερνούν τα 3,4 δισ. ευρώ. Αυτά τα χρέη προέρχονται από νοσοκομεία, δήμους και προμηθευτές του Δημοσίου, με τα νοσοκομεία να εμφανίζουν τις μεγαλύτερες οφειλές, φτάνοντας τα 1,318 δισ. ευρώ. Παρά το γεγονός ότι στον Προϋπολογισμό του 2024 είχε προβλεφθεί κονδύλι 400 εκατ. ευρώ για την αποπληρωμή τους, οι οφειλές συνεχίζουν να αυξάνονται.
Η εικόνα αυτή είναι παράδοξη, καθώς το κράτος διαθέτει άφθονο ρευστό, με πάνω από 47 δισ. ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδας, όμως οι πληρωμές καθυστερούν. Αυτό υποδηλώνει ότι η αποπληρωμή των οφειλών είναι θέμα πολιτικής απόφασης και όχι πραγματικής αδυναμίας ρευστότητας, δεδομένου ότι οι οφειλές αφορούν προϋπολογισμένες και εγκεκριμένες δαπάνες.
