Κατά την Επανάσταση του 1821, ο αγώνας του ελληνικού έθνους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία κινητοποίησε πολλές δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι συνεισέφεραν με διαφορετικούς τρόπους. Η ιστοριογραφία έχει επικεντρωθεί κυρίως στις ηρωικές πράξεις των ανδρών αγωνιστών και των στρατηγών, καθώς και στις θυσίες εκείνων που έγιναν σύμβολα ανδρείας και αυτοθυσίας.
Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε τις γυναίκες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον εθνικό αγώνα. Ανάμεσά τους, η εμβληματική Μπουμπουλίνα και οι ηρωίδες του Σουλίου και του Μεσολογγίου, οι οποίες πολεμούσαν με σπαθί στο χέρι και το μωρό τους στην αγκαλιά, αλλά και άλλες που εφοδίαζαν τα στρατεύματα ή προτιμούσαν τον θάνατο από την υποδούλωση.
Πολλές γυναίκες, ανώνυμες και γνωστές, προέρχονταν από διάφορες κοινωνικές τάξεις και περιοχές και προσέφεραν ό,τι μπορούσαν για την ελευθερία. Κάποιες παραχώρησαν τις περιουσίες τους στον Αγώνα και πολλές έφυγαν από τη ζωή ξεχασμένες από το κράτος, ζώντας σε συνθήκες ένδειας. Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους και η Δόμνα Βισβίζη είναι μερικές από τις ηρωίδες που κατέγραψαν τη δική τους ιστορία.
Δυστυχώς, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος δεν αντάμειψε αυτές τις ηρωίδες με τον τρόπο που τους άξιζε. Οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν για την απονομή συντάξεων και άλλων προνομίων συχνά σχετίζονταν με πολιτικές σκοπιμότητες, αφήνοντας πολλές από αυτές στο περιθώριο.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του Αγώνα, γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 και είχε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες. Μετά από δύο γάμους και την απώλεια των συζύγων της σε πειρατικές επιθέσεις, κληρονόμησε μια τεράστια περιουσία και έγινε σημαντική ναυτική δύναμη. Με την έναρξη της Επανάστασης, οργάνωσε τον δικό της στόλο και συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την ελευθερία.
