Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, με τη φράση «MIGA (Make Iran Great Again)», υπαινίχθηκε τη δυνατότητα αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν, κάτι που φαίνεται να εξετάζεται σοβαρά από την Ουάσινγκτον. Παρά τις αναδιπλώσεις του Λευκού Οίκου, η εκπρόσωπος Καρολάιν Λέβιτ επιχείρησε να ξεκαθαρίσει ότι οι δηλώσεις του Τραμπ δεν ερμηνεύτηκαν όπως ήθελε.
Ωστόσο, ειδικοί αναλυτές, όπως αναφέρεται από το CNN, επισημαίνουν ότι μια τέτοια αλλαγή δεν θα διασφάλιζε την εγκαθίδρυση μιας φιλοδυτικής κυβέρνησης και θα μπορούσε να προκαλέσει απρόβλεπτες εξελίξεις στην περιοχή. Η πιθανή αποδυνάμωση ή κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την άνοδο σκληροπυρηνικών στοιχείων, που θα επιδιώξουν την απόκτηση πυρηνικών όπλων ως μέσο αποτροπής μετά από στρατιωτικές επιθέσεις των ΗΠΑ ή του Ισραήλ.
Ο ανώτατος ηγέτης Αλί Χαμενεΐ δεν έχει ορίσει επίσημα διάδοχο, αν και έχει προτείνει τρεις ανώτερους κληρικούς ως πιθανούς αντικαταστάτες του. Σε περίπτωση θανάτου του, στρατιωτικές φατρίες θα μπορούσαν να καταλάβουν την εξουσία, κάτι που απέχει από τις επιδιώξεις των ΗΠΑ.
Το Ιράν φιλοξενεί ισχυρά αποσχιστικά κινήματα, τα οποία απειλούν την εσωτερική του συνοχή. Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η πτώση της κυβέρνησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε χάος και διάλυση του κράτους, προκαλώντας σοβαρούς κραδασμούς στη Μέση Ανατολή. Ο Τρίτα Πάρσι, εκτελεστικός αντιπρόεδρος του Quincy Institute, δήλωσε ότι «η κατάρρευση του καθεστώτος σημαίνει κατάρρευση του κράτους και εγκατάλειψη στο χάος που θα ακολουθήσει».
Επιπλέον, όπως αναφέρεται από το Time, το μεγαλύτερο ρίσκο για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι ότι οι στρατιωτικές επιθέσεις ενδέχεται να αναζωπυρώσουν τον εθνικισμό ενός λαού με 2.500 χρόνια ιστορίας. Παρά την αντίθεσή τους στο καθεστώς, πολλοί Ιρανοί απορρίπτουν τις ξένες επιθέσεις. Ομάδα ακτιβιστών και υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταδίκασε τις επιθέσεις του Ισραήλ, τονίζοντας την αντίθεσή της σε κάθε ξένη επέμβαση και καλώντας σε ενότητα υπέρ της ανεξαρτησίας και της ειρήνης.
Η συζήτηση γύρω από την αλλαγή καθεστώτος μπορεί τελικά να οδηγήσει τους Ιρανούς να συσπειρωθούν ακόμα περισσότερο γύρω από την ηγεσία τους, αντί να προκαλέσει ανατροπή του καθεστώτος.
