Στις 2-3 Δεκεμβρίου 1984, περίπου 40 τόνοι τοξικού ισοκυανικού μεθυλεστέρα διαρρέουν από το εργοστάσιο φυτοφαρμάκων της Union Carbide στο Μποπάλ, προκαλώντας μία από τις πιο θανατηφόρες βιομηχανικές καταστροφές στην ιστορία. Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές: πάνω από 25.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 500.000 επιζώντες υποφέρουν από σοβαρές χρόνιες ασθένειες.
Η ινδική κυβέρνηση ψήφισε το 1985 νόμο που της παραχωρούσε αποκλειστικά δικαιώματα εκπροσώπησης των θυμάτων και διαχείρισης των αποζημιώσεων. Παρά την αρχική απαίτηση 3,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το 1989 συμφωνήθηκε εξωδικαστικός συμβιβασμός με μόλις 470 εκατομμύρια δολάρια, χωρίς τη συμμετοχή των επιζώντων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι επιζώντες να λάβουν ελάχιστη αποζημίωση, περιμένοντας χρόνια για την εκδίκαση των αιτημάτων τους.
Η τραγωδία του Μποπάλ έχει χαρακτηριστεί ως παράδειγμα «αργής βίας», όπως την αποκαλεί ο καθηγητής Rob Nixon, υπογραμμίζοντας την καταστροφική επίδραση της εταιρικής απληστίας στην ανθρώπινη ζωή. Το γεγονός ότι οι γυναίκες του Μποπάλ έχουν αναδειχθεί σε ηγέτες του αγώνα για δικαιοσύνη αποτελεί ένα ισχυρό σύμβολο της αντίστασης.
Στην 40ή επέτειο της καταστροφής, οι επιζώντες Rashida Bee και Champa Devi Shukla μοιράστηκαν τις αναμνήσεις τους, θυμίζοντας την αγωνία της νύχτας εκείνης και τον συνεχιζόμενο αγώνα τους για δικαιοσύνη. Η Bee περιγράφει πώς η οικογένειά της βρέθηκε σε κατάσταση πανικού και θλίψης, καθώς οι άνθρωποι έτρεχαν στους δρόμους προσπαθώντας να γλιτώσουν από τον τοξικό ατμό.
Η πορεία διαμαρτυρίας του 1989 προς το Δελχί, που οργανώθηκε από γυναίκες επιζώντες, έφερε στο προσκήνιο τα αιτήματα για ίσες ευκαιρίες και αποζημιώσεις. Παρά τις προειδοποιήσεις και τους κινδύνους, οι γυναίκες κατάφεραν να φτάσουν στον πρωθυπουργό, αναδεικνύοντας τη δύναμη της συλλογικής τους φωνής.
Η εξαγορά της Union Carbide από την Dow Chemical το 2001 οδήγησε σε νέες κινητοποιήσεις, όπου οι γυναίκες του Μποπάλ ζήτησαν ευθύνες για τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Παρά τις προκλήσεις και τις νομικές αντιπαραθέσεις, οι γυναίκες συνέχισαν να αγωνίζονται για δικαιοσύνη, αποδεικνύοντας ότι η συλλογική δράση μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Σήμερα, ενώ η υγειονομική κατάσταση των επιζώντων παραμένει κρίσιμη, ο αγώνας τους για δικαιοσύνη συνεχίζεται. Αν και η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη επιβάλει τις ευθύνες που απαιτούν οι επιζώντες, η ελπίδα παραμένει ζωντανή και η ενότητα τους ισχυρή.
