Η πρόσφατη αναταραχή στη «Γραμμή Ελέγχου», η οποία είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη ζώνη στον κόσμο, δεν αποτελεί έκπληξη ιστορικά. Αυτή η περιοχή χωρίζει το Κασμίρ που ελέγχεται από την Ινδία από το τμήμα που ελέγχεται από το Πακιστάν και αποτελεί αντικείμενο διεκδίκησης και από τις δύο χώρες από το 1947.
Το 1947, οι Βρετανοί προχώρησαν στη διαίρεση της περιοχής σε δύο κράτη: το μουσουλμανικό Πακιστάν και την ινδουιστική Ινδία. Οι περιοχές του Τζαμού και του Κασμίρ είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν με ποια από τις δύο χώρες θα συμμαχήσουν.
Ο μαχαραγιάς του Κασμίρ αποφάσισε, παρά την πλειοψηφία των μουσουλμάνων στην περιοχή, να συμμαχήσει με την Ινδία, ζητώντας στρατιωτική υποστήριξη κατά των επιθέσεων από το Πακιστάν. Αυτή η απόφαση οδήγησε στον πρώτο Ινδοπακιστανικό πόλεμο το 1947-1948.
Το 1949 υπογράφηκε η συμφωνία του Καράτσι, που έφερε προσωρινή κατάπαυση του πυρός και τον ΟΗΕ ως επόπτη της κατάστασης.
Από το 1949 έως το 1965, αν και υπήρξαν σποραδικές συγκρούσεις, η κατάσταση ήταν σχετικά ελεγχόμενη. Το 1965 εκδηλώθηκε ο δεύτερος Ινδοπακιστανικός πόλεμος για τον έλεγχο του Κασμίρ, χωρίς όμως αλλαγές στο καθεστώς της περιοχής. Το 1971, το Πακιστάν υπέστη ήττα από τις ινδικές δυνάμεις, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία του Μπανγκλαντές.
Το 1972 υπογράφηκε η συμφωνία Σίμλα, που καθόρισε τη «Γραμμή Ελέγχου» και επισήμως χώρισε τις δύο διοικητικές περιοχές του Κασμίρ.
Μέχρι το 1974, η κατάσταση άλλαξε με την είσοδο των πυρηνικών όπλων στην εξίσωση, καθώς η Ινδία έγινε η πρώτη χώρα που απέκτησε πυρηνικά όπλα στην περιοχή. Ο Πακιστάν απάντησε, αποκτώντας το δικό του πυρηνικό οπλοστάσιο το 1988.
Σύμφωνα με στοιχεία της Federation of American Scientists (FAS), το 2025 η Ινδία διαθέτει περισσότερες από 180 πυρηνικές κεφαλές, ενώ το Πακιστάν έχει 170, διατηρώντας μια στρατηγική ισορροπία.
Από το 1989 και μετά, το Πακιστάν έχει επενδύσει σημαντικά σε παραστρατιωτικές ομάδες που δρουν στην περιοχή του Κασμίρ, παρά τις επίσημες αρνήσεις της κυβέρνησής του για οποιαδήποτε συμμετοχή.
