Η Ειρήνη Μουρτζούκου προσπαθεί να βρει ένα επιχείρημα που θα στηρίξει την άρνησή της για τη δολοφονία του 15 μηνών Παναγιωτάκη, αναφέροντας ότι τα άλλα βρέφη που είχε εμπλακεί σε εγκλήματα ήταν μικρότερης ηλικίας και κορίτσια. Στο απολογητικό της υπόμνημα, ισχυρίζεται ότι «ο Παναγιωτάκης δεν ταιριάζει στο μοτίβο των δολοφονιών».
Αναφέρει ότι η ευθύνη για τον θάνατο του βρέφους ανήκει στη μητέρα του, κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να της αποδώσει την ευθύνη. Η Μουρτζούκου αναφέρεται στους ψυχιατρικούς της αγώνες, υποστηρίζοντας ότι ο Παναγιωτάκης της έδωσε τη δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.
Αρνείται κατηγορηματικά οποιαδήποτε συμμετοχή στο θάνατό του, λέγοντας: «Δεν θα του έκανα ποτέ κακό, ήταν ο λόγος για τον οποίο ζούσα». Αναφέρει επίσης ότι η μητέρα του Παναγιωτάκη τη φιλοξενούσε κρυφά μετά τον θάνατο του παιδιού, κάτι που δεν ταιριάζει με την εικόνα της ως εξοργισμένης μητέρας.
Η Μουρτζούκου δηλώνει πρόθυμη να καταθέσει για τις συνθήκες θανάτου του παιδιού, αλλά μόνο αν υπάρξει εγγύηση ασφάλειας. Επισημαίνει την ύπαρξη τρίτου προσώπου που έχει καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση, το οποίο προς το παρόν δεν κατονομάζει λόγω των απειλών που δέχεται.
Στην απολογία της, περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους έχουν συμβεί οι άλλες δολοφονίες, αναφέροντας το «θόλωμα» του μυαλού της. Σημειώνει ότι δεν ήθελε να κάνει κακό σε κανένα από τα παιδιά της, και ότι η κατάσταση αυτή την έχει ταλαιπωρήσει ψυχολογικά. Κλείνει λέγοντας ότι η μνήμη της είναι θολή και δεν κατανοεί πλήρως τα γεγονότα.