Σήμερα, πραγματοποιείται στην Κωνσταντινούπολη η συνάντηση κορυφής μεταξύ Τουρκίας, Ιταλίας και Λιβύης, με τη συμμετοχή του Τ. Ερντογάν, της Τζ. Μελόνι και του Πρωθυπουργού της Τρίπολης, Α. Ντμπεϊμπά. Η ατζέντα της συνάντησης είναι «θολή» και περιλαμβάνει κρίσιμα θέματα όπως η πολιτική διαδικασία για την αποκατάσταση της ομαλότητας στη Λιβύη και το μεταναστευτικό ζήτημα.
Η Τουρκία, τους τελευταίους μήνες, έχει ενισχύσει τις σχέσεις της με την Ανατολική Λιβύη, διατηρώντας παράλληλα τη στήριξή της στον Ντμπεϊμπά. Στόχος της είναι να εδραιώσει την επιρροή της στη χώρα και μετά την επίλυση των πολιτικών διαφορών. Επιπλέον, προσπαθεί να διατηρήσει τις δύο πλευρές, τον Ντμπεϊμπά και τον Χαφτάρ, σε κατάσταση εξάρτησης.
Ένας από τους βασικούς στόχους της Άγκυρας είναι να ασκήσει πίεση στην Ανατολική Λιβύη προκειμένου να επιτευχθεί η κύρωση του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου από τη Βουλή, το οποίο παραμένει σε εκκρεμότητα. Στο μεταναστευτικό, οι δυνάμεις ασφαλείας στη Δυτική Λιβύη έχουν χρησιμοποιήσει τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη για επιθέσεις σε διακινητές στην πόλη Σαμπράθα, υποδεικνύοντας συντονισμό μεταξύ των τριών πλευρών.
Ο Α. Ντμπεϊμπά, που προσπαθεί να ενισχύσει τη νομιμοποίησή του, είχε πρόσφατα συναντήσεις με εκπροσώπους της Ε.Ε. και πρέσβεις από χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, προτείνοντας ρόλο για την Τουρκία στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Ειδικότερα, ζητάει χρηματοδότηση από την Ε.Ε. και το Κατάρ για τη δημιουργία χώρων κράτησης, με την Τουρκία να αναλαμβάνει τη φύλαξή τους.
Κατά τη διάρκεια της τριμερούς συνάντησης, ο Ντμπεϊμπά θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει τη στήριξη του Ερντογάν, προσφέροντας «γη και ύδωρ» για την αναγνώριση του ρόλου της Τουρκίας στη διαχείριση του μεταναστευτικού.
Ο Τούρκος πρόεδρος αναμένεται να προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως «μεσολαβητής» μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Λιβύης, καθώς οι προσπάθειες της απεσταλμένης του ΟΗΕ για τη Λιβύη εντείνονται, με στόχο την πολιτική διαδικασία και τη διεξαγωγή εκλογών.
Ωστόσο, η τριμερής συνάντηση μπορεί να προκαλέσει λανθασμένα μηνύματα, υπονοώντας ότι η διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων, όπως οι μεταναστευτικές ροές και η σταθερότητα στην Κεντρική Μεσόγειο, μπορεί να γίνεται χωρίς την συμμετοχή της Ελλάδας και της Αιγύπτου, δύο χωρών με σημαντικό ρόλο στην περιοχή.
