Η 6η Δεκεμβρίου 2008 έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας ως μια καθοριστική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, έπεσε θύμα πυροβολισμού από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, και από τότε η ζωή του συνδέεται με την κοινωνική αντίσταση και την αναζήτηση δικαιοσύνης.
Καθώς πλησιάζει η επέτειος του θανάτου του, οι πολίτες και οι μαθητές στην Αθήνα ετοιμάζονται να τιμήσουν τη μνήμη του με πορείες στο σημείο που έφυγε από τη ζωή. Χιλιάδες κόσμου θα περπατήσουν στους δρόμους, δείχνοντας έτσι ότι η μνήμη του Αλέξανδρου παραμένει ζωντανή. Νέοι και μεγαλύτεροι, όλοι ενώνουν τις φωνές τους στη γωνία εκείνη, θυμίζοντας ότι η απώλεια και η πληγή παραμένουν ανοιχτές.
Πολλοί θα αφήσουν λουλούδια, άλλοι θα ανάψουν κεράκια, ενώ άλλοι θα επιλέξουν τη σιωπή, μια σιωπή που πολλές φορές είναι πιο εκφραστική από λόγια και συνθήματα.
Δεκαεπτά χρόνια μετά, το κυρίαρχο συναίσθημα δεν είναι μόνο η οργή, αλλά και η αίσθηση μιας πληγής που δεν κλείνει. Ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί, παραμένοντας για πάντα 15 χρονών, και το όνομά του έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.
Η μαύρη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου ξεκίνησε με μια απλή περιπολία στα Εξάρχεια, αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης Ελλάδας. Η συνάντηση του ειδικού φρουρού με μια ομάδα νεαρών, περιλαμβάνοντας και τον Αλέξανδρο, θα σήμαινε την αρχή μιας κοινωνικής έκρηξης που θα παρέλυε τη χώρα για ημέρες.
Η ένταση που ξέσπασε κατά τη διάρκεια της λεκτικής αντιπαράθεσης οδήγησε τον Κορκονέα να πυροβολήσει. Μία σφαίρα βρήκε τον Αλέξανδρο, ο οποίος μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό», όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Οι ειδικοί φρουροί ανέφεραν ότι δέχθηκαν επίθεση, ενώ η αρχική ανακοίνωση της αστυνομίας έκανε λόγο για «εξοστρακισμό» της σφαίρας.
Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε μια πρωτοφανή κοινωνική αντίδραση, με τον κόσμο να πλημμυρίζει τους δρόμους από τις 7 έως τις 10 Δεκεμβρίου 2008.
