Πώς αντιμετωπίστηκαν ο χώρος και τα μνημεία της Ρόδου κατά την Ιταλοκρατία (1912-1947); Ποιες τακτικές σχεδιασμού ακολουθήθηκαν και ποιες πολιτικές στοχεύσεις υιοθετήθηκαν από τους Ιταλούς;
Το βιβλίο του Δρ. Κωνσταντίνου Δ. Καρανάσου «Ρόδος (1912-1947). Η πολιτική για τον σχεδιασμό του χώρου και τη διαχείριση των μνημείων κατά την ιταλική Κατοχή», αναδεικνύει την πολυσύνθετη αρχιτεκτονική της Ρόδου κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας. Η μελέτη του βασίστηκε στην ομώνυμη διατριβή του στον Τομέα Ι Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού του ΕΜΠ και διαρθρώνεται σε τρία μεγάλα μέρη που αναλύουν τις τρεις κύριες ιστορικές περιόδους της ιταλικής Κατοχής της Δωδεκανήσου.
Ο συγγραφέας αναφέρει ότι η διαχείριση των μνημείων της πόλης της Ρόδου κατά τη διάρκεια της Ιταλοκρατίας ήταν θετική, καθώς διασώθηκε σε μεγάλο βαθμό η φυσιογνωμία της μεσαιωνικής πόλης, επιτρέποντας μια φυσιολογική μετάβαση στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η προστασία συνεχίστηκε και από τις ελληνικές αρχές μετά την ένταξη της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα το 1947.
Η έρευνα επεκτείνεται στην περίοδο του Mario Lago (1923-1947) και του Cesare Maria De Vecchi (1936-1940), όπου παρατηρούνται επεμβάσεις σε μνημεία και κτίρια που αντικατοπτρίζουν τις επιρροές του φασισμού στην αρχιτεκτονική της περιοχής.
Η έρευνα αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της Ρόδου ως μνημειακή περιοχή, ενώ αποκαλύπτει τις επιδράσεις των Ιταλών διοικητών στην αρχιτεκτονική και τη διαχείριση των μνημείων κατά την Ιταλοκρατία.
