Δυτική Ευρώπη, 2840 μ.Χ. Ένα μυστηριώδες τοπόσημο, υψηλότερο από το Στόουνχεντζ, κρύβει μέσα του ένα μακάβριο μυστικό. Οι μεγάλοι μεγάλιθοι, ύψους άνω των 15 μέτρων, φέρουν χαραγμένες πληροφορίες για μια γεωλογική κοιλότητα γεμάτη ραδιενεργά απόβλητα, εναποτιθέμενα εκεί από το μακρινό 2100. Το πλουτώνιο-239, με ημιζωή που ξεπερνά τα 24.000 χρόνια, αποτελεί μέρος του μακάβριου αυτού παζλ.
Η ανάγκη να διατηρηθεί η πληροφορία για τους χώρους απόθεσης ραδιενεργών αποβλήτων στον χρόνο οδηγεί σε πρωτοποριακές προσεγγίσεις. Χώρες όπως η Γαλλία προτιμούν παραδοσιακά το χαρτί ή ακόμα και τον σάπφειρο για την καταγραφή των τοποθεσιών, αποφεύγοντας τα ψηφιακά μέσα λόγω ευπάθειας. Ακόμη και ο ίδιος ο μετρητής Γκάιγκερ εμφανίζεται στο προσκήνιο ως σύμβολο ανθεκτικότητας και αξιοπιστίας.
Η τέχνη, ως μέσο επικοινωνίας με τις μελλοντικές γενιές, αποκτά νέο ρόλο στη διατήρηση της μνήμης. Η δημιουργία γατών-μετρητών που αλλάζουν χρώμα σε περίπτωση ραδιενέργειας και η χρήση γεωοαναγλύφων ως ρολογιών αντίστροφης μέτρησης αναδεικνύουν τη σημασία της ανθεκτικότητας του υλικού και του μηνύματος που μεταφέρει.
Η μελέτη του ΟΟΣΑ και της ΝΕΑ αποτελεί πρωτοποριακό βήμα προς τη διαχείριση των ραδιενεργών αποβλήτων στο μακρινό μέλλον. Μέσα από τη συνάντηση της τέχνης, της επιστήμης και της παράδοσης, η ανθρωπότητα δείχνει την ωριμότητά της στη διατήρηση της πληροφορίας για γενιές που ακόμη δεν έχουν έρθει.