Η παλιά Αθήνα, χωρίς τα αυτοκίνητα που γεμίζουν σήμερα τους δρόμους, ζωντανεύει μέσα από τα λόγια του Μίλτου Γ. Λιδωρίκη. Στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η Αθήνα κυλούσε στον ρυθμό των αμαξιών και των αλόγων, με τους αμαξάδες να έχουν τη δική τους σημασία στην κοινωνία. Τα κείμενα του Λιδωρίκη μας μεταφέρουν σε μια εποχή πιο αργή, αλλά ίσως πιο ανθρώπινη, όπου η ζωή εξελισσόταν γύρω από τα αμάξια και τα αλογάκια τους.
Οι περιγραφές του Λιδωρίκη για τους πρώτους αμαξάδες αναδεικνύουν την καθημερινότητα της πόλης τότε. Από τις αντιζηλίες μεταξύ αμαξάδων μέχρι τις εκδρομές στα περίχωρα, η Αθήνα χωρίς αυτοκίνητα ήταν μια πόλη που ζούσε σε διαφορετικούς ρυθμούς.
Η παρουσία των αμαξάδων στις πλατείες της Αθήνας, όπως το Σύνταγμα και η Ομόνοια, αποτελούσε μέρος του τοπίου και της καθημερινότητας των κατοίκων. Με τις βικτόριες τους και τα γυαλιστερά αμάξια, οι αμαξάδες περίμεναν τους πελάτες τους, ενώ οι εκδρομές στο Φάληρο και την Κηφισιά αποτελούσαν μέρος της αστικής ζωής.
Η παλιά Αθήνα με τους αμαξάδες της ανήκει πλέον στο παρελθόν, αλλά η ανάμνηση αυτής της εποχής μας υπενθυμίζει τη σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Χωρίς Αυτοκίνητο. Μέσα στην αδιάκοπη κίνηση των μεγαλουπόλεων, η ανθρώπινη επαφή και ο δημόσιος χώρος παραμένουν σημαντικοί παράγοντες για μια πιο ανθρώπινη και βιώσιμη πόλη.
