Η τεχνητή νοημοσύνη εισέρχεται με αποφασιστικότητα στον στρατιωτικό τομέα, όχι απλώς ως βοηθητικό εργαλείο, αλλά ως κρίσιμος πολλαπλασιαστής ισχύος. Από την Ουάσινγκτον μέχρι το Πεκίνο, η AI αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα που επηρεάζει τις στρατηγικές ισορροπίες. Τα εργοστάσια παραγωγής οπλισμού δεν παράγουν μόνο φυσικά υλικά, αλλά και προγράμματα και αλγόριθμους που επιτρέπουν στις μηχανές να αποφασίζουν, να προβλέπουν και να προσαρμόζονται.
Η στρατηγική είναι σαφής: στη μάχη του 21ου αιώνα, υπερισχύει αυτός που έχει τη δυνατότητα να κατανοεί το περιβάλλον του πιο γρήγορα. Αυτός που εντοπίζει τις απειλές προτού αυτές εμφανιστούν. Η AI θεωρείται η νέα πυρηνική τεχνολογία της εποχής μας. Δεν είναι απλώς ένα εργαλείο εντυπωσιασμού, αλλά μια αναγκαιότητα για την επιβίωση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κατανοήσει τη σημασία της. Η Κίνα την έχει ήδη ενσωματώσει στις στρατηγικές της, ενώ η Ρωσία επιδιώκει να προλάβει την εξέλιξη.
Το Collaborative Combat Aircraft (CCA) είναι το πρώτο πρόγραμμα που εφαρμόζει πλήρως αυτή την λογική, όπου ο αλγόριθμος δεν υποστηρίζει απλά τον πιλότο, αλλά συνεργάζεται μαζί του.
Αν συγκρίνουμε το CCA με ένα συμβατικό μαχητικό, οι διαφορές είναι εμφανείς. Ένα F-35 απαιτεί πάνω από δέκα χρόνια από τη σχεδίαση μέχρι την επιχειρησιακή του χρήση, καθώς διαθέτει χιλιάδες εξαρτήματα και απαιτεί τεράστια υποστήριξη. Το κόστος του κυμαίνεται από 80 έως 110 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η συντήρησή του είναι ακόμη πιο κοστοβόρα.
Αντίθετα, το CCA έχει διαφορετική φιλοσοφία: είναι πιο μικρό, ελαφρύτερο και απλούστερο στη δομή του. Ο κινητήρας του απαιτεί αξιοπιστία και οικονομία, ρίχνοντας το κόστος στα 25-30 εκατομμύρια δολάρια, επιτρέποντας την παραγωγή πολλών μονάδων σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Εν κατακλείδι, το συμβατικό μαχητικό μπορεί να θεωρείται «κοσμηματοπωλείο», ενώ το CCA λειτουργεί ως «εργαλείο» παραγωγής, με την ικανότητα να παράγεται σε δεκάδες μονάδες.
