«Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμη, βοηθήστε με». Με αυτά τα λόγια, μια ηλικιωμένη γυναίκα απευθύνεται στους δεκάδες συμμετέχοντες στην ετήσια συνάντηση των υιοθετημένων Ελλήνων, που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες εβδομάδες στο Λας Βέγκας της Νεβάδα. Τα λόγια της είναι συγκλονιστικά.
Η 70χρονη αυτή γυναίκα, υιοθετημένη από μωρό από αμερικανική οικογένεια, έχει δική της οικογένεια και παιδιά σήμερα. Ωστόσο, πάσχει από σοβαρή ασθένεια και το μόνο που επιθυμεί είναι να βρει τους βιολογικούς της συγγενείς, αν υπάρχουν. «Το μόνο που θέλω είναι να βρω την οικογένειά μου», δηλώνει με δάκρυα στα μάτια, αναζητώντας τις ρίζες της και την αλήθεια πίσω από την υιοθεσία της.
Η ιστορία της δεν είναι μοναδική. Η ίδια έμαθε για το «Eftychia Project», έναν οργανισμό που ιδρύθηκε από την Ευτυχία Νούλα, και σήμερα εργάζεται σκληρά για να προσφέρει αναγνώριση και ευτυχία σε υιοθετημένους Έλληνες που αναζητούν την καταγωγή τους. Στην πρώτη της προσπάθεια να βρει το βιολογικό της δέντρο, κατάφερε μόνο να εντοπίσει μακρινούς συγγενείς, οι οποίοι δεν την βοήθησαν να προχωρήσει στην αναζήτησή της.
Απογοητευμένη από την κατάσταση, απευθύνθηκε στο «Eftychia Project», που της υποσχέθηκε βοήθεια. Η ελπίδα της παραμένει ζωντανή, καθώς οι προσπάθειες του οργανισμού έχουν οδηγήσει σε 39 περιπτώσεις επανένωσης υιοθετημένων με τις βιολογικές τους οικογένειες, αν και αυτό αποτελεί μόλις το 1% των συνολικών περιπτώσεων.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Λας Βέγκας, δεκάδες υιοθετημένοι και οι οικογένειές τους μοιράστηκαν τις δικές τους ιστορίες, αποτελώντας ένα μικρό τμήμα των 3.500 έως 4.000 υιοθετημένων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και μεταφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς τη θέλησή τους.
Υπάρχουν υποψίες ότι ο πραγματικός αριθμός των παράνομα υιοθετημένων παιδιών μπορεί να φτάνει τα 50.000, με πολλά παιδιά να έχουν πουληθεί στο εξωτερικό. Στη συνάντηση συμμετείχαν 70 υιοθετημένοι μαζί με τις οικογένειές τους, προερχόμενοι από 13 Πολιτείες των ΗΠΑ.
Πολλά από αυτά τα παιδιά δόθηκαν για υιοθεσία από τους φυσικούς γονείς τους για να σωθούν από τη φτώχεια ή λόγω κοινωνικών συνθηκών. Άλλα παραδόθηκαν σε εύπορες οικογένειες, ενώ κάποια δόθηκαν σε ανύπαντρες μητέρες ή σε ζευγάρια που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση.
Η αναγνώριση αυτών των ιστοριών είναι σημαντική και η Ευτυχία Νούλα αναγνωρίζει την αξία κάθε επανένωσης, τονίζοντας τους κόπους και τις προσπάθειες που απαιτούνται για να επιτευχθούν.
