Μέχρι πρόσφατα, στην Αθήνα, το νερό φαινόταν να είναι άφθονο και ανεξάντλητο. Το 2019, οι ταμιευτήρες της πόλης είχαν επαρκή αποθέματα για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές, φτάνοντας σχεδόν το 1,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Σήμερα, ωστόσο, η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Η πρωτεύουσα διαθέτει νερό μόνο για έναν χρόνο. Αν οι βροχές και οι χιονοπτώσεις του χειμώνα είναι ανεπαρκείς, από το 2027 η Αθήνα θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρά προβλήματα ύδρευσης.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι απλώς μια θεωρητική απειλή, αλλά μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται ψυχρά από τα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής, της παρατεταμένης ανομβρίας και της αυξανόμενης κατανάλωσης νερού, η οποία έχει αυξηθεί σταθερά κατά 6% από το 2023. Οι καταναλωτές φαίνεται να έχουν παραμελήσει τις συνήθειές τους, σπαταλώντας το νερό αλόγιστα.
Η κρίση του νερού θα μπορούσε να επιφέρει σοβαρές πολιτικές συνέπειες για την κυβέρνηση, ειδικά καθώς πλησιάζουν οι εκλογές. Το ζήτημα δεν είναι μόνο τεχνικό ή περιβαλλοντικό, αλλά έχει αποκτήσει και πολιτική διάσταση, προσθέτοντας πίεση στο κυβερνητικό επιτελείο. Το εθνικό σχέδιο για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων παραμένει σε εκκρεμότητα, ενώ οι ανακοινώσεις του καλοκαιριού δεν έχουν προσφέρει σαφή λύση.
Δύο εισηγμένες εταιρείες, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, παρέχουν νερό σε λίγο περισσότερο από το μισό πληθυσμό της χώρας, ενώ περίπου 400 δημοτικές επιχειρήσεις διαχειρίζονται το πόσιμο νερό και άλλες 400 μονάδες είναι υπεύθυνες για το αρδευτικό νερό. Η «μπίζνα του νερού» έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλων ενεργειακών και κατασκευαστικών ομίλων, ενώ ισχυρές ευρωπαϊκές πολυεθνικές εξετάζουν τη δυνατότητα να επενδύσουν στην αγορά ύδατος, που ανοίγει νέες ευκαιρίες δισεκατομμυρίων ευρώ.
Στο παρασκήνιο, εξελίσσεται μια μάχη για τον έλεγχο της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, με σενάρια που περιλαμβάνουν την εμπλοκή της ΔΕΗ και τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα ύδατος. Ωστόσο, οι ανησυχίες για ανείσπρακτους λογαριασμούς και την ανάγκη κρατικών επιδοτήσεων παραμένουν έντονες.
Δυστυχώς, η συζήτηση για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων φαίνεται να μην έχει ουσιαστική σημασία αν δεν υπάρχει νερό. Σε αντίθεση με τη δεκαετία του '90, όταν η Πολιτεία είχε κινητοποιήσει καμπάνιες ενημέρωσης και περιορισμού κατανάλωσης, σήμερα δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη πρωτοβουλία, παρά την απειλή που είναι ήδη ορατή. Εν τω μεταξύ, πόλεις όπως το Όσλο και η Στοκχόλμη, καθώς και χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ιρλανδία, έχουν θέσει στόχους για μείωση της κατανάλωσης έως και 15%.
