Στη ζωή συμβαίνουν κάποιες συγκυρίες που αναδεικνύουν βαθιές αλήθειες και συναισθήματα. Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου λίγες ώρες πριν την συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι μας οδηγεί να αναλογιστούμε τη μοναδική σχέση που είχαν αυτοί οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες. Παρόλο που προέρχονταν από διαφορετικούς κόσμους, η ευφυΐα και το ταλέντο τους άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική μουσική.
Ο Χατζιδάκις και ο Σαββόπουλος ήταν δύο αντίθετοι χαρακτήρες: ο πρώτος εσωστρεφής και λυρικός, ο δεύτερος θορυβώδης και έντονος. Ωστόσο, η αναγνώριση της αξίας του άλλου ήταν αναπόφευκτη, παρά τις διαφωνίες τους. Υπήρξαν στήριγμα ο ένας για τον άλλον σε δύσκολες στιγμές.
Για τον Διονύση, ο Μάνος ήταν η πηγή έμπνευσης και ο δάσκαλος. Στην αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», περιγράφει την πρώτη φορά που άκουσε τη μουσική του Χατζιδάκι και πώς αυτή η εμπειρία διαμόρφωσε τη ζωή του. Το 1959, σε ένα ταξίδι με τη μητέρα του, άκουσε ένα ονειρικό τραγούδι που τον συγκλόνισε και τον έκανε να νιώσει σαν να εισερχόταν σε μια νέα πραγματικότητα, ανανεώνοντας την αντίληψη του για την ελληνική μουσική παράδοση.
Η πρώτη τους συνάντηση έγινε χρόνια αργότερα, όταν ο Σαββόπουλος είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον μουσικό του ήρωα. Αν και απογοητευμένος που δεν του εξέφρασε την εκτίμησή του, η συνάντησή τους άφησε ένα θετικό αποτύπωμα. Ο Χατζιδάκις, αντί να ενοχληθεί από την αφέλεια του νεαρού, τον προσκάλεσε στο σπίτι του, δείχνοντας τη γενναιοδωρία του.
Ο Σαββόπουλος ένιωσε προδομένος όταν οι Χατζιδάκις και Θεοδωράκης εγκατέλειψαν την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Χούντας, εκφράζοντας την πικρία του με έναν αυστηρό τρόπο. Παρ' όλα αυτά, το 1979, ο Χατζιδάκις υπερασπίστηκε τη μουσική ελευθερία, αντιτασσόμενος στην κυβέρνηση για το κομμένο τραγούδι «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», αποδεικνύοντας έτσι τη δέσμευσή του στην τέχνη και την ελευθερία έκφρασης.
