Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου λίγες ώρες πριν από την εκατονταετηρίδα του Μάνου Χατζιδάκι δημιουργεί μια σειρά από συνειρμούς και σημαντικές σκέψεις. Η πολυκύμαντη σχέση τους, παρά τις διαφορές στους χαρακτήρες και τις μουσικές τους προσεγγίσεις, υπήρξε γεμάτη αλληλοεκτίμηση και στήριξη.
Ο Χατζιδάκις, εσωστρεφής και λυρικός, σε αντίθεση με τον θορυβώδη και έντονα εκφραστικό Σαββόπουλο, ήταν για τον τελευταίο το φως που καθόρισε τη δημιουργική του πορεία. Στην αυτοβιογραφία του, ο Σαββόπουλος θυμάται την πρώτη φορά που άκουσε τη μουσική του Χατζιδάκι, περιγράφοντας πώς αυτή η εμπειρία του άλλαξε τη ζωή.
Το 1959, κατά την επιστροφή του από την Κωνσταντινούπολη, σε ένα τρένο, άκουσε ένα μαγευτικό τραγούδι που τον συγκλόνισε. Ήταν η αρχή ενός νέου μουσικού ταξιδιού που τον οδήγησε να εκτιμήσει βαθιά την ελληνική τραγουδοποιία.
Η πρώτη τους συνάντηση έγινε αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ο νεαρός Σαββόπουλος είχε την ευκαιρία να βρεθεί κοντά στον μουσικό του ήρωα. Αν και ένιωθε μεγάλη θαυμασμό, η έκφραση των σκέψεών του τον οδήγησε σε μια μάλλον απρόσμενη και αμήχανη συζήτηση, με τον Χατζιδάκι να τον ακούει υπομονετικά.
Εντούτοις, ο Σαββόπουλος αισθάνθηκε προδομένος όταν οι Χατζιδάκις και Θεοδωράκης εγκατέλειψαν την Ελλάδα κατά την διάρκεια της Χούντας, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του με έναν απότομο τρόπο. Ωστόσο, η στήριξη του Χατζιδάκι στην ελευθερία έκφρασης, όπως φάνηκε το 1979, όταν υπερασπίστηκε το τραγούδι «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», αποδεικνύει τη σημαντικότητα της σχέσης τους στον πολιτιστικό χώρο.
